دوست گرانقدری نوشته بود : می دانم تلاش می کنی تغییرات فرهنگی و اجتماعی در همین فضای محدود و بسته به وجود بیاوری اما به خاطر داشته باش تا وقتی محیط سیاسی و اجتماعی پيرامونت تغییر نکند ابدا نمی توانی موفق باشی .

در پاسخ به این دوست عزیز می گویم حق با توست اما اگر سر جایم بنشینم و فقط شاهد و ناظر اطرافم باشم چه فرقی با سنگ ها و آجرهای کوچه دارم ?

یا دوست ارجمند دیگری نوشته بود : وقتی از محله خودت سخن می گویی با کنایه و زیرکی بسیار مسایلی را مطرح می کنی که تمام جامعه پيرامونت را در بر می گیرد و مثال زده بود : نوشته بودی از سر کوچه که نگاه می کنی انتهایش دیده نمی شود یعنی آن که خواسته ای آینده ای نا معلوم و نا مشخص را برای ساکنان جامعه ات مطرح کنی .

حق با این خواننده خوب من است . همان چیزی یا چیزهایی که مرا نگران می کنند برایم ایجاد وظیفه هم کرده اند تا در خصوص آن ها بنویسم و حداقل هشدار داده باشم . عدم وجود آینده فکری و کاهش روز افزون امید به آينده دغدغه شخصی ام بوده و هست . دوست نازنینی به مطلب من در خصوص درخت های محله اشاره داشت و برایم نوشته بود . درخت های محل را نمادی از انسان های ساکت و بی زبان دانسته ام که اعتراضی نمی کنند و کج و کوله می رویند تا خودشان را با شرایط پیرامونشان وفق دهند دلیل هم از نوشته های من آورده بود : این مطلب هم نشان دهنده شعور ذاتی درخت هاست که خودشان را کج و کوله می کنند تا بریده نشوند .

و یا دیگری به موضوع گربه ها اشاره داشت : آن ها به یک وفاق اجتماعی و قومی دست یافته اند و نیازی به دستگاه های عریض و طویل انتظامی و قضایی ندارند حق با این دوستان است . برخی خبرها مرا آزار می دهد و وادارم می کند تا این جور بنویسم . همین موضوع آخر یعنی گربه ها را در نظر بگیرید ، وقتی در خبرها می خوانم که در کشور ما بیست و پنج ملیون پرونده قضایی در جریان است ، دلم به درد می آيد .

یعنی از هر سه نفر ساکن این مملکت یکی از مشکلات قضایی و حقوقی رنج می برد حال شما به من بگویید چاره چیست ? چه باید کرد ?

پس گربه ها دستاویز من می شوند تا چیزی را بگويم که باید گفته باشم _ وظیفه من همین است چون به عنوان یک انسان نمی توانم به چنین وقایعی بی تفاوت باشم .

بی تفاوتی به شرایط جامعه ام و نسبت به اوضاع و احوال هم وطنانم درست مثل آن است که سنگ و چوب و آجر باشم : من وظیفه دارم بنویسم و اگر حداقل از میان ده ها خواننده این مطالب چند نفر هم پیدا شوند که منظور مرا دریابند باز هم تسکيني برایم خواهد بود ، شاید همین کافی نباشد ولی در حال حاضر مرا بس است چرا که تجربه به من ثابت کرده که بیش از این انتظاری نمی توان داشت .

داستان محله ما را همین جا به پایان می برم . واکنش های دوستان و عزیزان هم نگرانم کرده و هم خوشحالم از این که مورد توجه قرار گرفته است . محله ما ، شهر ما و کشور ما هیچ فرقی ندارند آن چه اهمیت دارد اخلاق و انسانیت و پایبندی به وظایف انسانی و اخلاقی است که بر عهده یکایک ما قرار دارد .

داستان محله ما و این محله برای شخص من پایان گرفته است . دریافته ام که اگر چه گفتنی ها در این خصوص بسیار است اما بسیاری از آن ها تکراری شده ،تبدیل به حقایقی شده اند که همگان می دانند اما برای خود و دیگران پذیرفته اند و من می باید فکری به حال خودم بکنم :

شاید محله ام را عوض کنم . این جوری حداقل می دانم براي سایر هم محله ای هایم مفید خواهم بود . اگر دلم برایشان می سوزد و برای پیشرفت شان تلاش می کنم آن ها هم مرا می پذیرند و دوستم خواهند داشت .

شاید در آن جا زندگی متفاوتی داشته باشم ، فقط با نوشتن حرف دلم را نزنم بلکه دست هایم و توانم را به کار بگیرم تا همگی با هم زندگی کنیم .

داستان این محله را به پایان می برم : در طول مدتی که در آن و به آن مشغول بودم دوستان خوبی پیدا کردم . حتی آن ها که انواع و اقسام توهین ها را به من روا داشته اند دوست خود می دانم . معتقدم هیچ ایده و نظری را بازور و قدرت نمی توان به دیگری فهماند . یا  دیگری را با این روش با خود همراه کرد . حیف که خیلی ها متوجه این موضوع مهم نیستند .

کم کم باید بروم . سرتان را درد آوردم . مرا خواهید بخشید .

                                                                                      ارادتمند و دوستدار همیشگی تان  دیگر پیمان 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: